Γράφει ο
γιατρός Κωνσταντίνος Δ. Ρέλλος, Διευθυντής Παθολογικής Κλινικής Γ.Ν-Κ.Υ
Σητείας, Παθολόγος.
Ο γιατρός ο οποίος κάνει τη διάγνωση μιας
νόσου, είναι υποχρεωμένος να ορίσει και τον τύπο της δίαιτας, την οποία πρέπει να
ακολουθήσει ο ασθενής. Η σωστή διαιτητική προσπάθεια, προϋποθέτει μια στενή
συνεργασία, μεταξύ του γιατρού και του ασθενούς. Τα κυριότερα περιστατικά, που
έρχονται αυτή τη στιγμή στη μνήμη μου, σχετικά με τα ειδικά διαιτολόγια τα
οποία είχα δώσει στους ασθενείς μου, είναι κυρίως τα εξής:
ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ 1ο
Το
περιστατικό αυτό συνέβη στην Αθήνα, προ πολλών ετών, όταν τότε έκανα την
ειδικότητα της Παθολογίας. Επρόκειτο για ασθενή, ο οποίος στο επάγγελμα ήτανε
γιατρός, 60 χρονών τότε, σήμερα είναι μακαρίτης, που ερχότανε σε μένα για 5
συνεχή χρόνια. Η ιστορία αυτή με δίδαξε ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να απορεί για
οτιδήποτε παράξενο συναντήσει. Ο γιατρός υπέφερε από έλκος δωδεκαδακτύλου και
πάθαινε μικρές γαστρορραγίες οι οποίες ήταν ελαφρές και τις πέρναγε στο σπίτι
του. Στο τέλος κάθε αιμορραγίας, ερχότανε στην κλινική μας για να τον
συμβουλεύσω τα περί διαίτης. Έπαιρνε χαρτί και μολύβι και με θρησκευτική
ευλάβεια, έγραφε αυτά που του υπαγόρευα.
ΣΥΝΙΣΤΩΝΤΑΙ:
•
Μικρά και συχνά γεύματα, ανά 2 με 3 ώρες.
•
Τα φαγητά να είναι κρύα και να μασώνται καλά.
•
Κρέας ή ψάρι, βραστό ή ψητό ή στη σχάρα χωρίς καρυκεύματα.
•
Αυγά βραστά, ζυμαρικά, ρύζι ή πατάτες, βραστές ή πουρέ.
•
Ψωμί ή φρυγανιά.
•
Τομάτα χωρίς φλούδα και κολοκυθάκια βραστά χωρίς σπόρια.
•
Γάλα ή ρυζόγαλο.
•
Όλα τα υπόλοιπα, απαγορεύονται αυστηρά.
Όταν
τέλειωνε η υπαγόρευση μιας δίαιτας, με ρωτούσε:
